WANNEER SPIRITUALITEIT EN NATUUR ELKAAR WEER ZULLEN ONTMOETEN
Je voeten zullen de aarde raken. Niet het asfalt, niet de tegels. De aarde. En iets in je zal het herkennen. Alsof elke cel in je lichaam zich zal herinneren: dit is waar we thuishoren.
HET OUDE WETEN DAT ZAL TERUGKEREN
Wat onze voorouders al wisten, zal de moderne mens opnieuw ontdekken: dat spiritualiteit niet iets is wat je doet, maar iets wat zal gebeuren wanneer je weer deel wordt van de natuur. Geen boeken, geen guru’s, geen dure retreats in verre landen. Gewoon jij, het bos, en het ritme dat nooit zal ophouden te stromen.
In Het KernBos zullen we dat terugbrengen. Niet als concept, maar als ervaring.
Elke volle maan zullen we ons verzamelen rond het vuur. Niet om te consumeren, maar om te zijn. We zullen takken van eik brengen voor kracht, berk voor nieuw begin, salie voor zuivering. We zullen intenties opschrijven op gerecycled papier en ze door de vlammen laten transformeren. Geen vaste regels, geen dogma’s, alleen oude wijsheid die door het vuur heen zal fluisteren: loslaten is de eerste stap naar ontvangen.
Bij zonsopgang zullen sommigen blootsvoets het dauwpad lopen. Earthing zullen wetenschappers het noemen, maar sjamanen deden het al duizenden jaren: de elektrische lading van de aarde die ontstekingen dempt, stress neutraliseert, je letterlijk aardt. In Het KernBos zal het pad bezaaid zijn met kiezels, mos, klei. Elke stap zal een reset zijn. Elke stap een thuiskomst.
RITUELEN DIE JE MISSCHIEN NIET KENT (MAAR WEL ZULT VOELEN)
Er zullen dingen zijn die je lichaam zal begrijpen voor je hoofd het kan bevatten:
Rookceremonie aan de bosrand. Met wilde kruiden uit het bos zelf: bijvoet voor helderziendheid, dennennaalden voor bescherming, lavendel voor kalmte. De rook zal opstijgen, zal wegdragen wat zwaar is, zal ruimte maken voor wat komt. Oude culturen wisten het: rook is de brug tussen materie en geest.
Het seizoensaltaar. In de gezamenlijke ruimte zal een altaar staan dat meebeweegt met de natuur. Lente: bloesems, vogelveren, zaden vol belofte. Zomer: graan, zonnebloemen, wilde honing. Herfst: eikels, gedroogde bladeren, paddenstoelen. Winter: hulst, dennenappels, kristallen ijs. Iedereen zal mogen bijdragen. Iedereen zal mogen meenemen wat resoneert. Het zal geen decoratie zijn maar een levend gesprek met de cyclus.
Boommeditatie zoals het bedoeld was. Niet zomaar tegen een boom gaan zitten. Eerst je handen in de aarde, voelen waar de wortels zijn. Dan je rug tegen de stam, voelen hoe de boom ademt (ja, bomen ademen. Langzaam, diep, wijzer dan wij ooit zullen zijn). Je zult je ogen sluiten. Niets vragen. Niets verwachten. Blijven. Dertig minuten, en je zult opstaan als een ander mens. Probeer het straks maar.
WAT JE ZULT NODIG HEBBEN (SPOILER: BIJNA NIETS)
De kracht van deze praktijken zal in hun eenvoud liggen:
Een intentie: niet gedwongen, niet perfect. Gewoon eerlijk.
Een open hart: moeilijker dan het klinkt, maar de natuur zal helpen.
Tijd: niet om te vullen, maar om leeg te laten worden.
Misschien: een dagboek, een witte kaars, een natuursteen die je aanspreekt, een wollen deken voor grondcontact.
Geen speciale kleding. Geen ingewikkelde mantra’s. Geen prestatiedrang.
Wat je WEL zult nodig hebben: de moed om te stoppen met doen en te beginnen met zijn.
IN HET KERNBOS ZAL HET VANZELF GEBEUREN
Daar zal het vuur al aangelegd zijn. De kruiden zullen al groeien. De bomen zullen al wachten. De stilte zal al vol zijn.
Je zult alleen maar hoeven komen.
En misschien, als je vertrekt, zul je iets meenemen dat je niet vast kunt pakken maar overal zult voelen: een herinnering die geen herinnering is, maar een ontwaken. Het besef dat spiritualiteit nooit iets was wat je moest zoeken. Het was altijd al hier, wachtend in de grond onder je voeten, in de wind door de takken, in het zachte kraken van een twijg die zal fluisteren: welkom thuis.
Wil je meer weten? Stuur een bericht of volg ons voor updates
Intentie voor vandaag: Plaats één hand op je hart, één op de aarde (of een plant). Adem. Voel. Dat zal genoeg zijn.